Jarenlang heb ik al iets willen schrijven over de inspirerende motieven die me ertoe hebben aangezet om de figuur van de Prins tot hoofdpersoon te maken van het eerste album van Celeste getiteld “Principe di un giorno”.
Laten we eens terugkeren naar de momenten van de eerste visie, die ik had toen ik 14 jaar oud was.
Het is tijdens een zomerkamp en een daaropvolgende excursie, waarbij ik de Alpen oversteek op de grens van Italië en Frankrijk, samen met een groep leeftijdsgenoten en een begeleider (pater Daniele Fontana, die ik beschouw als mijn geestelijke vader). Na een lange wandeling bereiken we een kleine open plek omringd door hoge bergen.
Daar brengen we met zijn allen de nacht door. We laten onze rugzakken achter in een spelonk. Onder de deskundige leiding van pater Fontana zetten we gezamenlijk de tent op aan de oevers van een bergmeer. In perfecte survival stijl leggen we het grondzeil op de drassige ondergrond. In de regen plaatsen we de palen, hijsen de tent en trekken langzaam de tentlijnen strak. Na een koude maaltijd gegeten te hebben, duiken we vermoeid door de lange en inspannende dag snel onze tent in om te gaan slapen.
Na enige tijd voel ik me aangetrokken door een verre roep. Omdat ik de slaap niet kan vatten en zonder de achterdocht van onze begeleider te wekken, ga ik naar buiten.
Het is een heldere nacht en de bewoonde wereld is ver weg. Er heerst een absolute stilte in de ons omringende valleien. Rustig en zonder geluid loop ik naar de rand van het bergmeer. Ik kijk naar het gladde oppervlak van de waterspiegel. Ik kom steeds dichter bij het water dat ik bijna kan aanraken.
De maan is die nacht mijn vriend. Het maanlicht maakt de rimpelingen in het water zichtbaar, zodat ik de bodem van het meer niet goed kan zien. Alles lijkt onduidelijk, maar sommige contouren worden steeds beter zichtbaar.
De eerste vorm die ik herken, is die van een troon.
In mijn beleving betreed ik een schitterend huis als in een droom.
De herinneringen, die ik hieraan heb, zijn nu nog steeds treffend. Ik weet zeker dat toen de tijd en de ruimte hun betekenis hadden verloren.
Een prins, mijn prins, heeft daar zijn intrek genomen, niemand weet wanneer. Hij wacht tot iemand bereid is om te luisteren naar zijn verhaal, zijn beproevingen en zijn teleurstellingen. Maar ook om te luisteren naar zijn verhaal over de blijdschap, die hij heeft gekend.
Zijn hofhouding is nu beperkt tot een betrouwbare schildknaap. Op een nacht, die misschien erg lijkt op de nacht die ik heb meegemaakt, besluit hij gezeten in het zadel van zijn geliefde schimmel het leven op aarde te verlaten. Hij heeft zijn paard voorzichtig de sporen gegeven en is langzaam onder water verdwenen.
Er wacht hem een nieuw bestaan. De onderduiker heeft alle tijd van de wereld om na te denken over zijn leven en om te mediteren.
Door de ervaring die ik die avond heb ervaren, ben ik in contact gekomen met een andere wereld, die me nooit meer heeft verlaten.
Ik weet niet hoe lang ik toen dat extatische gevoel heb gehouden.
De maan met zijn zilveren licht beweegt verder en de rimpelingen van het water veranderen langzaam mee. Er hangen verspreide mist flarden rond en op het meer. Het lijken geesten, die bewegen op het ritme van de ademende bergen rondom.
Van oudsher bewaken ze de essentie van dat oude, kwellende verhaal.
Altijd heb ik me zelfs tot nu afgevraagd wat ik toen heb meegemaakt. Die bewuste zomeravond ben ik meegevoerd in een betovering als een unieke getuige het balanceren tussen twee of meer werelden.
Nu weet ik dat de prins heeft besloten om terug te keren. Hij voelt de noodzaak om meer te vertellen.
Na meer dan 50 jaar heb ik besloten terug te gaan naar die bergen en om datzelfde meertje terug te vinden.
Ik ga alleen terug, omdat ik weet dat ik weer die figuur kan tegenkomen, die ik zoveel verschuldigd ben. Met enige voorzichtigheid kan ik kunnen zeggen dat ik een halve eeuw eerder met hem gesproken heb. Ik ben zijn spreekbuis geweest. Ik heb door de teksten van “Principe di un Giorno” van Celeste, het wel en wee van die nobele en eenzame man uit een ver verleden bekend gemaakt. Hij, die zo teleurgesteld is geraakt door het optreden van zijn tijdgenoten. Een ver verleden maar helaas nog steeds actueel.
Zijn wereld zit vol met oude verhalen.(Favole Antiche)
Zijn trouwe schildknaap is Eftus.(Eftus)
De droom van het Grote Eiland.(Grande Isola)
De eenzaamheid van spelletjes in de nacht.(Giochi nella Notte)
De assonantie met het verhaal van een roman en altijd oude Ulisse met de dans van het lot.(La Danza del Fato). Zelfs de Prins kiest voor ballingschap, vrijwillig of niet, dat doet er niet toe. Dit vervreemdt hem van zijn dierbaren, zoals zo vaak met helden gebeurt.
De perpetuum mobile van het terugkeren, het eeuwige terugkeren.
De hersenschim van het bedrog.(L’Imbroglio)
Zijn witte paard.
Als de tijd daar is om de tekst van het eerste album van Celeste ter hand te nemen, komt de herinnering aan die ervaring, die magische nacht weer boven. De teksten komen vanzelf bovendrijven. Ze lijken klaar, alsof ze erop wachten om ontdekt te worden en aan de wereld geopenbaard te worden.
Celeste Ciro Perrino), 20 augustus 2018.
Dat vraag ik mezelf ook af.
Jarenlang ontvang ik voortdurend blijken van waardering en sympathie voor de tot nu toe enige officiële getuigenis van die groep, waar ik me nog steeds diep mee verbonden voel.
Parallel hieraan ontvang ik meer of minder duidelijke verzoeken waarom het niet mogelijk is om een tweede album in de stijl van Celeste te starten.
Na ruim 46 jaar voel ik dat het magische moment daartoe nu is aangebroken.
Ik wil er graag op wijzen dat de korte episode van Celeste met minder ijle scenario’s en meer jazz-rock beperkt zijn gebleven tot tapes. Deze zijn gepubliceerd in 1992 door Mellow Records en later in een box uitgebracht door de AMS. Dit korte uitstapje heeft het unieke geluid, waardoor de groep werd gewaardeerd en als uniek werd beschouwd in de Italiaanse prog- en non-prog scene, geweld aangedaan.
Ongeveer twee en half jaar geleden heb ik besloten om onder de druk van vele verzoeken te beginnen met het componeren van nieuwe songs voor Celeste. Het Celeste-project.
Ik schort mijn solo-projecten enige tijd op om mij volledig te richten op Celeste.
Een geweldige uitdaging. Maar ik houd van uitdagingen.
De eerste stap is het weer tot leven brengen van hetzelfde kleurenpalet aan instrumenten die bijna 50 jaar geleden zijn gebruikt.
Akoestische gitaar, elektrische bas, dwars en blokfluiten, piano, saxofoon, toetsenborden (Solina en Eminent), synthesizers (ARP 2600, ArpOdyssey, Minimoog), percussie, mijn eigen stem … mijn eigen Mellotron.
Ik heb de bouwstenen.
Ik moet hieraan toevoegen dat alles in overeenstemming is met de oorspronkelijke intenties van Celeste in 1972.
Ik heb in dit nieuwe Celeste-project met als uiteindelijke titel ”Il risveglio del Principe” de cello en de viool opgenomen die deel hadden moeten uitmaken van het palet van “Principe di un Giorno”, het enige officiële album van Celeste.
Toentertijd hebben de cellist en later de fluitist/saxofonist evenals de vrouwelijke stem, een Britse zangeres, die kort voor de opnamen weer terugkeerde naar Groot Brittannië, de band om persoonlijke redenen verlaten. Zo werd Celeste teruggebracht tot een kwartet.
De geplande delen die de dialoog tussen viool en cello hadden moeten worden, zijn bijna allemaal in het archief verdwenen. Er is op het album iets overgebleven zoals het begin van “Principe di un Giorno” waar de viool speelt in het begin samen met de Mellotron. Dit verhaal is vastgelegd op Wikipedia en in het bijgeleverde tekstboek van de CD-box “Celeste The Complete Recordings”, uitgebracht door AMS Records.
Maar laten we terug gaan naar het heden.
Ik heb altijd tijdens mijn solo-ervaringen een goed balans weten te houden tussen een duidelijke creatieve inspiratie en inlevings-vermogen.
Ik ben een zoon van Celeste, van Il Sistema, St.Tropez en La Compagnia Digitale.
Ik begin met een raamwerk van de eerste harmonieën, de eerste arpeggios met de gitaar en duidelijke liedjes met de Mellotron.
Hier doemen de eerste obstakels al op.
Wees je goed bewust van het werken met volledig respect voor wat Celeste “Principe di un Giorno” was en nog steeds is. Op elk moment dwing ik mijzelf erover na te denken of ik al dan niet in de juiste sfeer en emotie van dat album kom.
Vooralsnog geen gemakkelijke taak.
De pogingen zijn talrijk, maar blijven onbeantwoord. Ik ben niet tevreden. Ze weerspiegelen de essentie niet. Tegelijkertijd hould ik me bezig met de tekst zonder nog iets te schrijven. De regels van de liedjes zullen wel komen. Maar het wordt mij steeds duidelijker dat de Prins zijn vrijwillige verbanning naar de bodem van het meer moet opgeven en naar ons zal moeten terugkeren. Het is zonneklaar, dat in deze gevallen de beelden die op een bewuste en onbewuste manier in het creatieve proces worden gevormd, elkaar vroeg of laat beïnvloeden.
Een geluid doet iemand aan een woord denken, een foneem( een verzameling klanken) vraagt om een nieuw geluid.
Zo ontstaat de titel van het nieuwe Celeste-album. Eerst schuchter en onzeker, dan wordt het allengs duidelijker en meer omschreven.”Il Principe ed il lago”(de Prins en het meer), “Il ritorno del Principe”(de terugkeer van de Prins), “Il Principe triste”( de verdrietige Prins), etc.
Aan het einde van het proces klinkt de gebruikelijke verre stem: “Il risveglio del Principe”(De ontwakende prins).
Op dit punt krijgen de nieuwe composities ook langzaam maar zeker meer vorm.
Celeste (Ciro Perrino) 27 augustus 2018
Qual Fior di Loto (welk een lotusbloem)
We beginnen vandaag met het eerste deel van mijn aantekeningen. Hierin wordt beschreven hoe alle acht nummers van het nieuwe werk “Il risveglio del Principe” van Celeste zijn ontstaan.
Het eerste nummer is: “Qual Fior di Loto”.
Deze compositie moet de luisteraar opnieuw in de sfeer brengen van het eerste album “Principe di un giorno”.
We bevinden ons dan op dat magische en actuele moment waarin de hoofdpersoon nog steeds op de bodem van het meer ligt. Daar, waar we hem lang geleden hebben achter gelaten.
In de gesproken inleiding wordt de sfeer beschreven, die de opmaat is voor de terugkeer van de Prins naar het vaste land. De sfeer in deze beschrijving wordt niet alleen toevertrouwd aan de synthesizers, die de geluiden van natuurlijke gebeurtenissen simuleren, maar ook aan de stem van een kind, die onschuld en zuiverheid uitstraalt. Met een paar eenvoudige zinnen heeft hij onze aandacht en legt hij uit wat er aan de hand is bij het kleine meer.
Alles is uitgesteld. Er is een lange periode niets gebeurd. De natuur ontketent zichzelf met de elementen die daar het meest geschikt voor zijn. Donder, bliksem, regen en onstuimige wind. Dan kalmeert ze en keert de stilte weer terug. Het oppervlak van het meer is nu rustig, alle is vlak, de vrede is hersteld. We zijn klaar om de eerste tonen te horen, die zich aandienen en die een melodie brengen. Dan gaat de muziek door. Maar door de muziek kan de weergave van nieuwe gebeurtenissen achterwege blijven. De muziek beschrijft zichzelf en iedereen moet zich vrij voelen om zijn eigen beelden hierbij te vormen. De nevels zijn opgelost. Sierlijk fluitspel van twee fluiten neemt ons bij de hand en nodigt ons uit om te luisteren naar het vervolg van dit verhaal.
Celeste (Ciro Perrino) 3 september 2018
Bianca Vestale (witte vestaalse maagd)
Deze compositie neem ik als eerste ter hand, wanneer ik besluit om het Celeste-project tot leven te wekken. Ik voel me met alle composities nauw verbonden, maar “Bianca Vestale” heeft een speciale plaats. De reden is eenvoudig.
Ik begin met het geluid van de mellotron als inspiratie bron.
Het begin is een typisch voorbeeld van de sfeer die zo karakteristiek is voor Celeste. Het karakteristieke en bijzondere geluid van strijkers. Lijkend op echte strijkers en geen sampler ante -litteram. Wanneer de mellotron in het spel is, stopt alles.
Alles krijgt een magische omlijsting, onze verbeelding tart elke werkelijkheid. De emotie wordt voelbaar. In feite dient de mellotron in het begin van “Bianca Vestale” om de compositie een aura van plechtigheid te geven. Vervolgens wordt in het vervolg van “Bianca Vestale” de viool geïntroduceerd, die ons naar verre grenzen zal leiden. Hier zijn de teksten zoals in de beste traditie van Celeste essentieel en ik zou bijna zeggen schaars. Elk couplet en misschien wel elk woord of zinsfragment geeft een aantal impulsen mee.
Het voelt op het moment dat ik het schrijf als het wezen van de oudheid, met een verwijzing naar de verre echo’s uit de geschiedenis van het menselijk verleden.
Door geuren kunnen we ons opnieuw verbinden met voorouderlijke herinneringen, misschien met vorige levens waar we ons op het moment niet geheel van bewust zijn. De eerste finale in de volgorde van de opeenvolgende nummers geeft de muzikanten, allemaal uitstekende solisten met een verfijnde techniek, de gelegenheid om zichzelf te uiten en uitdrukking te geven aan de creatie van intrigerende muzikale dialogen.
Celeste (Ciro Perrino) 10 september 2018
Statue di Sale (beelden van zout)
De stijlvolle solo partij van de akoestische gitaar aan het begin van het nummer dompelt ons onder in de sfeer van het Moorse Spanje. Hierin klinken melodieën met Arabische invloeden door, die worden gedragen door expressief vioolspel. Ik wil al heel lang muziek componeren, die begint met gitaarspel vol invloeden van de Flamenco. Dit is een goede gelegenheid voor een compositie in de stijl van Celeste. Vervolgens ontwikkelt de compositie zich tot verschillende zich opvolgende momenten. Deze momenten zijn verschillend maar toch nauw met elkaar verbonden. Dit is naar mijn mening altijd het kenmerk van Celeste in “Principe di un giorno” geweest en nu beslist niet minder. Het verlangen om emoties te ontketenen is sterker en wordt met elke stap bevestigd.
De titel wordt deels gesuggereerd door de prachtige schetsen van Laura Germonio met beelden van interieurs van gebouwen, die dateren uit vroege periodes en historische tijdperken. Deze schetsen zijn de uitkomst zowel in tijd als beeld van de voorstellingen, die ik altijd in mijn hoofd heb gehad. Ik denk aan Alhambra, het paleis in Granada. Ik weet niet waarom, maar ik denk dat de Prins daarheen zou zijn gegaan. Loop door die kamers en sferen, waarvan ik me heb voorgesteld dat ze verlaten en leeg gehaald zijn.
Nadat hij na lange tijd is terug gekomen zal verdere beproevingen doorstaan. Hij hoeft niet alle uitdagingen aan te gaan. De taak van de Prins is observeren, beschouwen en verder gaan.
Een overdonderende orkestrale opening met de mellotron op de voorgrond en gepassioneerde dialogen tussen viool, cello en dwarsfluit kenmerken het verloop van deze compositie. Uiteindelijk dooft de muziek uit in een stroom van geluiden uit de natuur, die door de synthesizers worden opgeroepen.
Celeste (Ciro Perrino) 17 september 2018
Principessa Oscura (Dunkle Prinzessin)
"Principessa Oscura" hat einen fließenden Anfang, mit dem wir voller Anregungen und Gefahren für den Prinzen in die Traumwelt eintauchen. Diese weibliche Figur, die wir auf dem Cover des Albums mit Blick auf den Balkon des alten Landhauses sehen, hat lange auf die Ankunft des Prinzen gewartet. Was ist los? Werden sie sich treffen? Wird es einen Austausch geben?
Was Gefahren überqueren den Weg des Prinzen? Das ist nicht bekannt. Der Fortschritt der Komposition ist ruhig, fast beruhigend. Ich nutze alle Werkzeuge, um diesen Fluss von Ereignissen und Gefühlen zu unterstützen. Das Mellotron mit der Klangfarbe der Saiten, die Geige im Dialog mit der Flöte und dann mit der Blockflöte.
Dadurch entstehen Wechselwirkungen mit dem Zuhören, wodurch die Beschreibungen des Bildes schrittweise klar und transparent werden. Sowohl hier als auch in den anderen Kompositionen sind die Bezüge zur Musik von "Principe di un Giorno" unvermeidlich. Die Kohärenz, die ich bei der Auswahl der Instrumente zu wahren versucht habe, trägt zum Gefühl eines natürlichen Kontinuums zwischen den beiden Projekten von heute und vor fast einem halben Jahrhundert bei.
Die Figur der Prinzessin ist dann nicht aufgearbeitet. In meinen Notizen konnte ich keinen Platz für sie finden, so dass sie nicht auf den Text des ersten Celeste-Albums stieß. Die Zeit aber hat die Absicht am Leben erhalten, der Prinzessin einen Platz auf dem aktuellen Album Il Risveglio del Principe zu geben.
Celeste (Ciro Perrino) 24. September 2018
Fonte Perenne (nie trockene Quelle)
"Fonte Perenne" eröffnet am Anfang mit klassischer Musik. Ein kurzes und kräftiges Rauschen der Trommeln in zwei viertel Größe. Hören Sie, wie das Mellotron hier mit voller Kraft und Vormachtstellung seinen Auftritt macht, um uns zu einer neuen Episode der Geschichte zu führen. Die Violine und das Cello bieten zu verschiedenen Zeiten die Möglichkeit, in definierte Atmosphären einzutauchen, in denen sich jeder wiederfinden kann.
Der nächste Schritt ist der zauberhafte Dialog zwischen Flöte und Geige. Später fügt sich der Blockflötenschub ein. Ich möchte Ihnen eine kleine Anekdote mitteilen, die aus einem falschen Eingreifen zu einem bestimmten Zeitpunkt der Aufnahmen entstanden ist. Während der Wiedergabe verschwanden plötzlich alle Instrumente. Es blieb nur ein Klangteppich, der aus der Solina und der Hammond-Orgel bestand, sehr weit weg und sehr weich. Große Panik! Wo blieben Schlagzeug, Bass und Flöte? Trotz des Gefühls, dass etwas schief gelaufen sei, war es offenbar notwendig, dort einen leeren Raum zu schaffen. Wenn Größe 69 verwendet wird, kommt eine Ruhe über mich, während ich auf die beiden Flöten warte, die uns zurück zur Fortsetzung der Komposition bringen. In diesem Moment ist alles unterbrochen, unwirklich und bezaubernd. Ich hoffe, dass Sie vielleicht nicht das gleiche Gefühl erleben, aber zumindest einen meditativen Moment. Und dann schließt ein gedämpfter Gongschlag, der das Ende wieder nachhallt. Dieser Echo-Effekt als Schläger auf einer Tür wirkt beruhigend in Erwartung der nächsten Ausgabe.
Celeste (Ciro Perrino) 10. Oktober 2018
Giardini di Pietra (Steingärten)
"Giardini Di Pietra" ist einer der beiden Songs des Albums, die ganz instrumental sind, ohne Text. Die Grundlage dieser Komposition reicht bis in die Jahre zurück. Eigentlich habe ich Anfang 1974 habe ich damit angefangen, als das Mellotron Teil meines Lebens war. Endlose Nächte habe ich damit gearbeitet und so seine Reize und Geheimnisse entdeckt. Damals konnte ich in den Kompositionen, die in der Pipeline waren, keinen Platz für diesen Song finden.
Tatsächlich wurde 1974 das gesamte Material von "Principe di un Giorno" perfekt definiert, getestet und bewiesen. Das konnte nicht mehr angepasst werden.
Jetzt naht der Moment, ins Studio zu kommen. Zusammen mit anderen Stücken bleibt diese Komposition all die Jahre im Regal, "Parkraum".
Aber ich habe es aufgezeichnet und gespeichert mit der Absicht, es wieder zu verwenden. Nach mehr als 40 Jahren kehrt die Komposition zurück, um seine "Stimme" zu hören. Die reine Essenz ist intakt geblieben. Jetzt, wo ich es nach langer Zeit wieder gefunden habe, merke ich aber, dass es einer Erneuerung bedarf, ohne die ursprüngliche Bedeutung von Gewalt erzwingen zu müssen.
Ich fange immer wieder an zu spielen, um näher an das Wesentliche heranzukommen. Ein bisschen wie wenn man einem alten Freund wieder begegnet, der dich seit Jahren nicht mehr gesehen hat. Um die alte Freundschaft und Intimität wieder zu beleben, redet und redet man. Und so ist es auch. Es ist eine Komposition, noch ohne Titel, die nach Lösungen und Atmosphären fragt, die wieder ausgeführt werden kann.
Dann ist es ganz einfach, den Musikern Gehör zu verschaffen, um sie die richtige Stimmung erleben zu lassen. Diesen Weg können sie ihrer Kreativität und Inspiration freien Lauf lassen. Hören Sie Sergio Caputos Violine in dem Lied. Das Lied beginnt und endet mit dem gleichen Motiv, gespielt vom Mellotron, logisch, mit da dazwischen in der Geige als kleiner Schatz. Eine Perle, die durch die beiden Ventile einer Auster geschützt ist.
Celeste (Ciro Perrino) 8. Oktober 2018
Falsi Piani Lontani (falsche entfernte Ebenen)
"Falsi Piani Lontani" heißt die Komposition, die endlich ihren endgültigen Titel bekommt. Ich bin schon lange in dubio über die Titel: "Dolce Marzapane" (süsser Marzipan), "La tua veglia infinita" (Deine Nachtwache) und "Sortilegio Immane" (grosser Zauber). Dann entsteht der erste Vers, der am Anfang fehlt, als Blitz während der Gesangsproben. "Falsi Piani Lontani" ist die Lösung.
Es wird der erste Vers und wird auch der Titel. Wie immer offenbart sich alles in der Fantasie. Ich stelle mir einen steilen Hang vor, von dem aus ich weite Täler beherrschen kann. Die Reflexion der aufgehenden Sonne, die in Nebel gehüllt ist, zeigt mir einen Blick auf falsche Ebenen weit weg. Hier der Titel. Magie! Für den Anfang habe ich mich wie bei "Statue di sale" schriftlich für eine freie Form entschieden, die die Musiker in einen ununterbrochenen Strom von Eindrücken taucht, die schon anderen zuhören. Ich improvisiere ein langes Stück am Klavier mit einigen Vorschlägen, die von der Akustikgitarre, dem Bass, dem Schlagzeug und der Percussion entwickelt werden. Dann lasse ich einen Teil mit dem Mellotron intakt mit dem Flötentimbre, verträumt und fast atonal. Gleich nach dem gesungenen Teil, auch hier wie in der Celeste-Tradition, sehr kurz und prägnant, gibt es einen einstimmigen Chor, der aus Männern besteht. Emphatisch, lebendig und kraftvoll, aber zugleich zurückhaltend und bescheiden. Gleich danach gibt es einen besonderen Dialog zwischen Saxophon, Cello und Violine, der fast schon eine provokante Rolle spielt. Dies ist in der Originalpartitur nicht vorgesehen. Aber das wird vom Geiger Sergio Caputo eingebracht, und ich beschließe, diesen Fund von großer Schönheit unversehrt zu lassen. Das erschreckende Finale in Form einer Art Bolero ermöglicht es einer Reihe von Solisten, die mit diesem Projekt mitspielen, zu improvisieren und so das Beste in sich zu bekommen. Ich bitte Sie besonders, das Flötenspiel Marco Moro zu hören.
Celeste (Ciro Perrino) 15. Oktober 2018
Porpora e Giacinto (lila und hyazinth)
"Porpora e Giacinto" ist die letzte Komposition und hat eindeutig die Aufgabe, die Serien von Songs in der CD-Version zu schließen. Es ist die zweite Instrumentalnummer. In diesem Fall hatte ich nicht das Bedürfnis, Gesang hinzuzufügen.
Am Anfang steht ein dezentes Flüstern von Kinderstimmen, die Geheimnisse untereinander austauschen.
Diese Nummer wird aus technischen Gründen auf der Vinyl-Platte fehlen. Aufgrund der technischen Qualität der Musik kann man die Frist für die Länge der Platte nicht überschreiten. Daher gibt es zwei verschiedene Versionen, eine für CD und eine für Vinyl.
Klar ist, dass "Porpora e Giacinto" nicht die klassische Bonusnummer ist. Sie hat die Klasse einer echten Komposition. Sie entspricht voll und ganz dem Niveau der anderen Kompositionen. In der Ausführung wurde diese Komposition mit den anderen Kompositionen gleichgestellt. Die Begeisterung ist das Gleiche wie bei allen anderen Songs.
Die Variation in den verschiedenen Teilen dieses Liedes ist meisterhaft. Alle Instrumente sind praktisch präsent mit einem ständigen Rollenwechsel, Antworten und Herausforderungen. Der Anfang ist fast klassisch mit Geige, Cello und Klavier.
Dann kommt man nach einer kurzen Verschnaufpause in einem welligen 6/8 Maß, das sich nach und nach von einem beruhigenden Sockel mit Schlagzeug, Bass, Akustikgitarre mit der Querflöte und dann einem flammenden Teil mit dem Saxophon unterstützt. Im zentralen Teil der Komposition improvisiert das Klavier in einem fast jazzigen Stil.
Auf dem Weg zum Schloss hören wir die Flöten mit fast mittelalterlichen Melodien. Hier und da hört man das Mellotron herumschnüpeln. Das Lied ist zu Ende gegangen und lässt uns in einer Art Ungewissheit zurück. Der Prinz Jetzt, wo ist er? Ist er ohne Abschied von uns gegangen? Er hat den See verlassen, er hat seine Erfahrungen in unserer Welt erlebt und geteilt.
Was wird er daraus ableiten? Er wird bereichert und nicht mehr enttäuscht zurückkehren.
Celeste (Ciro Perrino) 22. Oktober 2018
Jaren heeft Ciro Perrino het in gedachten gehad. Hij is zijn eerste liefde nooit vergeten en het materiaal heeft hij altijd in zijn buro lade bewaard om de Principe di un giorno te kunnen wekken, die rustig aan het dromen was sinds 1976. Natuurlijk is het een prachtige schok om halverwege 2019 iedereen met nieuwe partituren te verrassen.
Als het waar is dat Perrino weer verder ging waar de “Prins” was gestopt (met alle stilistische kenmerken van dat album), is het ook waar dat dit nieuwe collectieve bewijs van de vernieuwde Celeste het product is van de gevarieerde en eclectische creatieve gelaagdheid, gerijpt in de afgelopen decennia bij de componist uit Sanremo.
De oorspronkelijke indruk, voornamelijk voortgekomen uit de "akoestische" King Crimson (die echter niet afzien van de electronische magie van de mellotron) blijft bestaan. Maar deze indruk versmelt met de ervaringen van een muzikant die altijd met een bevlogen nieuwsgierigheid uiteenlopende gebieden heeft doorkruist (elektronische muziek, hedendaagse klassieke muziek en piano improvisaties).
Met al zijn complexiteit wordt Il Risveglio del Principe vooral gewaardeerd vanwege de harmonische constructies en de combinatie van klankkleuren. Je begrijpt van een kilometer afstand, dat het werk van het regelen en naast elkaar plaatsen van geluiden ontstaat na diepgravende (en- dat lijkt mij ook begrijpelijk – vermoeiende) arbeid.
Nummers zoals de opener Qual Fior di Loto, Bianca Vestale, Falsi Piani Lontani en Porpora e Giacinto klinken subtieler en genuanceerder dan de eerste King Crimson uit de jaren 1969-1971.
Ze hebben ook een positieve indruk op de solo-cadans van de saxofoon (allemaal perfect, echt, maar met een climax in Bianca Vestale) en op het contrapuntisch contrastspel tussen viool en fluit (steeds Bianca Vestale), tussen viool en sax (Fonte Perenne en Falsi Piani Lontani) evenals het intrigerende snarenspel (Statue di Sale).Er is ook een klank, die barok aandoet zoals de Bachiaanse zoete fluit, die door de lucht van Giardini di Pietra pirouetteert.
Perrino kan zelfs de verleiding niet weerstaan om voor zijn palet electro-akoestische kunstgrepen te gebruiken (Ga naar de opening van Principessa Oscura met wat dissonantie zo ook bij Mare di Giada).
Minder overtuigend echter is de bouw van de melodie lijnen in samenhang met de vocale delen, met weinig diepgang en minder fanatasierijk geschreven (in vergelijking met het opmerkelijke instrumentale gedeelte); dit is een detail, dat ik in het verleden alleen heb benadrukt door te luisteren naar Principe di un Giorno en dat daarom valt binnen het kader van een coherente expressieve keuze, dat dus niet moet worden opgevat als een gebrek.
De muziek gaat boven de tekst (ondanks onderzoek en de verbetering van de tekst): de betovering van de muziek is zo zonnig, dat ze de gezongen delen overschaduwt. Een eenvoudig lied, maar nooit, echter, simplistisch of overhaast,
zoon van een elementaire aanpak (dat, met nederigheid en inderdaad eenvoud, terugkeert naar de "elementen" van de zang (canora). De uitkomsten kunnen betwistbaar zijn, maar het eerlijke esthetische uitgangspunt blijft gelden.
Een woord over het ensemble: Perrino heeft zijn medewerkers, die zich bewegen tussen het vertolken van jazz en klassiek, goed gekozen. Maar er zijn ook gastmusici uit de PROG-scene zoals Elisa Montaldo (il Tempio delle Clessidre) en toetsenist Alfio Costa (Daal en Prowlers).
Riccardo Storti
Jaren heeft Ciro Perrino het in gedachten gehad. Hij is zijn eerste liefde nooit vergeten en het materiaal heeft hij altijd in zijn buro lade bewaard om de Principe di un giorno te kunnen wekken, die rustig aan het dromen was sinds 1976. Natuurlijk is het een prachtige schok om halverwege 2019 iedereen met nieuwe partituren te verrassen.
Als het waar is dat Perrino weer verder ging waar de “Prins” was gestopt (met alle stilistische kenmerken van dat album), is het ook waar dat dit nieuwe collectieve bewijs van de vernieuwde Celeste het product is van de gevarieerde en eclectische creatieve gelaagdheid, gerijpt in de afgelopen decennia bij de componist uit Sanremo.
De oorspronkelijke indruk, voornamelijk voortgekomen uit de "akoestische" King Crimson (die echter niet afzien van de electronische magie van de mellotron) blijft bestaan. Maar deze indruk versmelt met de ervaringen van een muzikant die altijd met een bevlogen nieuwsgierigheid uiteenlopende gebieden heeft doorkruist (elektronische muziek, hedendaagse klassieke muziek en piano improvisaties).
Met al zijn complexiteit wordt Il Risveglio del Principe vooral gewaardeerd vanwege de harmonische constructies en de combinatie van klankkleuren. Je begrijpt van een kilometer afstand, dat het werk van het regelen en naast elkaar plaatsen van geluiden ontstaat na diepgravende (en- dat lijkt mij ook begrijpelijk – vermoeiende) arbeid.
Nummers zoals de opener Qual Fior di Loto, Bianca Vestale, Falsi Piani Lontani en Porpora e Giacinto klinken subtieler en genuanceerder dan de eerste King Crimson uit de jaren 1969-1971.
Ze hebben ook een positieve indruk op de solo-cadans van de saxofoon (allemaal perfect, echt, maar met een climax in Bianca Vestale) en op het contrapuntisch contrastspel tussen viool en fluit (steeds Bianca Vestale), tussen viool en sax (Fonte Perenne en Falsi Piani Lontani) evenals het intrigerende snarenspel (Statue di Sale).Er is ook een klank, die barok aandoet zoals de Bachiaanse zoete fluit, die door de lucht van Giardini di Pietra pirouetteert.
Perrino kan zelfs de verleiding niet weerstaan om voor zijn palet electro-akoestische kunstgrepen te gebruiken (Ga naar de opening van Principessa Oscura met wat dissonantie zo ook bij Mare di Giada).
Minder overtuigend echter is de bouw van de melodie lijnen in samenhang met de vocale delen, met weinig diepgang en minder fanatasierijk geschreven (in vergelijking met het opmerkelijke instrumentale gedeelte); dit is een detail, dat ik in het verleden alleen heb benadrukt door te luisteren naar Principe di un Giorno en dat daarom valt binnen het kader van een coherente expressieve keuze, dat dus niet moet worden opgevat als een gebrek.
De muziek gaat boven de tekst (ondanks onderzoek en de verbetering van de tekst): de betovering van de muziek is zo zonnig, dat ze de gezongen delen overschaduwt. Een eenvoudig lied, maar nooit, echter, simplistisch of overhaast,
zoon van een elementaire aanpak (dat, met nederigheid en inderdaad eenvoud, terugkeert naar de "elementen" van de zang (canora). De uitkomsten kunnen betwistbaar zijn, maar het eerlijke esthetische uitgangspunt blijft gelden.
Een woord over het ensemble: Perrino heeft zijn medewerkers, die zich bewegen tussen het vertolken van jazz en klassiek, goed gekozen. Maar er zijn ook gastmusici uit de PROG-scene zoals Elisa Montaldo (il Tempio delle Clessidre) en toetsenist Alfio Costa (Daal en Prowlers).
Riccardo Storti
#Mellotron #melancholie #rustig
Uit de as van de groep Il Sistema ontsproten twee niet minder legendarische groepen: Museo Rosenbach en Celeste. Drummer van het eerste uur Ciro Perrino ontfermde zich indertijd ook over de Mellotron en heeft zich tegenwoordig integraal op toetsen gestort. Alle composities op het nieuwe album zijn ook van zijn hand. Samen met Mauro Moroni richtte Perrino indertijd het befaamde label Mellow op, dus is het logisch dat dit nieuwe kleinood via Mellow is verschenen. Net als met het debuut uit 1976 brengt het huidige Celeste ook dit keer rustige, melancholische, symfonische rock geruggensteund door heel wat toetsen, badend in Mellotron, viool, cello, dwarsfluit en saxofoon. Het album steekt van wal met een kort verhaal verteld door de kleinzoon van Perrino. Zacht kabbelend en lyrisch zet het de toon voor de rest van de plaat. In Bianca Vestale wordt de Mellotron voor het eerst royaal uit de koelkast gehaald, en het zal niet de enige keer zijn. Ciro Perrino heeft niet de sterkste vocalen maar eerder een verhalende stem die de Italiaanse teksten mooi laat samensmelten met akoestische viool en cello. De toevoeging van saxofoon is niet alleen gedurfd maar tevens verrijkend voor het nummer en contrasteert mooi met de zwoele dwarsfluit. Melancholische, mediterrane gitaarklanken, aangevuld met geluiden van een wassende zee en schelpen, geven gestalte aan Statue Di Sale, tot die hemelse Mellotron de deuren opent richting de ware ziel van de groep. Fonte Perenne opent bombastisch met alweer die orkestrale Mellotron op de voorste rij, op de hielen gezeten door viool. Zoals op het hele album is de zang ook hier niet indrukwekkend, waardoor de vocale stukken een beetje doen denken aan Angelo Branduardi. De inkleuring van onder meer saxofoon maskeert dit euvel met brio. Voeg daarbij de gastrol van Elisa Montaldo, bekend van haar eigen groep Il Tempio Delle Clessidre, en je krijgt niettemin een schitterend nummer. Het gebruik van een eenvoudige blokfluit maakt van Giardini Di Pietra een folkgerichter kleinood met een kleine knipoog naar Gryphon. Het album verscheen ook op vinyl, in een oplage van 300 stuks in een klaphoes. Het laatste nummer op de cd, Porpora E Giacinto, ontbreekt evenwel op de elpee, terwijl het een klassenummer is waarin bijna- klassiek samenvloeit met een jazzy insteek. Il Risveglio Del Principe is dan ook een aanrader voor wie van rustige old school kwaliteitsprog houdt.
John Bollenberg, iO-Pages
Er klinkt een hobo, de musette weerklinkt, beste mensen, immers de prins wordt wakker en het is gewoon Celeste.
Laten we terug gaan naar het koninklijk tijdperk van de progrock, toen de groep CELESTE een van de beste Italiaanse progressieve rock albums uit de geschiedenis maakte, "Principe di un giorno" of de prins van een dag. In 1976 verscheen dit kleine, pastorale progrock meesterwerk van het kaliber albums zoals “Trespass”van GENESIS, “Si on avait besoin d’une cinquème saison” van HARMONIUM of “Storia di un minuto” van PFM. Het volgende jaar markeerde het einde van een zeer korte heerschappij. De twee andere albums, die verschenen zijn in 1991 en 1992, en ook opgenomen in de loop van de zeventiger jaren, zijn eenvoudigweg niet van hetzelfde niveau, wat mogelijk het uitstel van het uitbrengen kan verklaren.
"Il risveglio del principe" is daarom de vierde gift en kondigt een terugkeer aan van een groep uit het grote tijdperk van de progressieve muziek.
Het eerste dat we opmerken is dat slechts een van de vier oorspronkelijke leden, CIRO PERRINO, heeft deelgenomen aan de opstanding van de prins.
In de loop van vier decennia, die ons scheiden van de twee tijdperken van de groep, heeft mijnheer PERRINO zijn muzikale talenten ontwikkeld in diverse soorten muziek zoals elektronische muziek, klassieke muziek, ambient en New Age. Dit heeft geresulteerd in veertien albums op zijn naam.
Even terug naar de bron, hij de componist, zanger en toetsenist gedurende de vijftig minuten muziek, een lust voor het oor. Deze getalenteerde muzikant heeft zich weten te omringen met een prachtige groep muzikanten die het mogelijk maakt om fluiten, saxofoons, klavecimbel, viool, cello evenals alle toetsenborden van ons geliefde stijl te laten klinken.
Het tweede feit dat kan worden opgemerkt betreft de instrumentatie. Het eerste album was het perfecte voorbeeld van het gebruik van de mellotron, het nieuwe album biedt een ander evenwicht door het gebruik van de toetsenborden. Zo is er voor de piano, die hij in de loop van de tijd veel heeft gespeeld, een prominente plek gevonden.
Bovendien geeft de belangrijke aanwezigheid van echte snaarinstrumenten en drums het album een persoonlijk karakter.
Zoals op het eerste album merken we tot ons grote genoegen het gebruik van de fluit op in het merendeel van de composities. De saxofoon en stem, zelfs als we twee leadzangers vonden op het historische album, zijn ook orientatiepunten. Het is dus geen copieren/plakken hier, maar de herkenning, koninklijk natuurlijk, is mooi bij het weerzien.
Het formeren van de groep dateert van 2016 en het heeft drie jaar werken gekost om "Il Risveglio del Principe"tot stand te brengen. Evenals bij "Principe di un Giorno", zijn niet de pyrotechnische demonstraties of de symfonische uitbarstingen opmerkelijk. Het zijn de melodieën, de pure schoonheid van de muziek en de pastorale kant die ons hart en onze ziel weten te raken. De composities zijn tot in de finesse opgebouwd om ons te bekoren om ons vervolgens de details te laten ontdekken. Deze zijn overvloedig aanwezig, een vleugje Hammond zoals in "Falsi Piani Lontani", een saxofoonsolo in “Fonte Perenne”, het aandeel van ELISA MONTALDO van IL TEMPIO DELLE CLESSIDRE in het vocale deel van "Principessa Oscura", een beetje gelijkend op zigeuner muziek in "Bianca Vestale”enzovoort.
Dit zijn slechts enkele voorbeelden, maar alle stukken hebben iets moois te bieden, vioolspel hier, een stukje fluit daar, een kinderkoor, een sublieme passage met de mellotron, etcetera. Deze instrumentatie heeft bij mij de mooiste momenten opgeroepen van de eerste drie of vier albums van KING CRIMSON.
Met een beetje folk, een beetje klassiek, een beetje jazz en volledig prog, maakt CELESTE een krachtige come-back en schenkt het ons een tweede uitstekend album van pastorale prog in 2019, een beetje zoals DALTON deed met zijn terugkeer en het album "Eden".
Wat een mooi jaar om de terugkeer van deze groep mee te maken tezamen met de vorstelijke kwaliteit die samengaat met de terugkeer van de prins. Als u het eerste album prachtig heeft gevonden en als u van italiaanse progressieve rock houdt, dan kunt u dit juweel aan uw platen/CD collectie toevoegen om met gesloten ogen en wijd open oren te beluisteren.
Opmerking van de kunstenaar: als u een gesigneerde CD of vinyl wilt met eventueel een persoonlijk woord, gewoon mailen naar: ciroperrino1950@gmail.com.
Review uit Quebec Canada van www.profilprog.com